«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν…»

Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου -και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε: Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι, η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου (…)

Οσία Μαρία η Αιγυπτία – Η κλειστή πόρτα της ψυχής μας

Την πέμπτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής θυμόμαστε την Οσία Μαρία την Αιγυπτία, και είναι πολλά αυτά που μας διδάσκει και που τα έχουμε ανάγκη.[1] Ήταν αμαρτωλή, δημόσια γνωστή, πειρασμός και σκάνδαλο για τους άνδρες. Πώς έφθασε σ’ αυτό το σημείο, δεν το ξέρουμε. Ποτέ δεν θα μάθουμε πως έγινε πόρνη, αν το κακό ήταν μέσα της, αν την αποπλάνησαν ή τη βίασαν… Αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε είναι ότι μία μέρα ήρθε σ’ ένα ναό της Μητέρας του Θεού -η οποία αντιπροσωπεύει την απόλυτη ακεραιότητα- και ξαφνικά ένιωσε ότι δεν μπορούσε να προχωρήσει μέσα.

Σταυρώθηκε η Αγάπη

Είναι στου Γολγοθά την κορυφή,
κοντά-κοντά στημένοι τρεις Σταυροί,
στον έναν καρφωμέν’ η αφθαρσία
στους άλλους των ανθρώπων η κακία.

Εξίστασαι κοιτάζεις κι απορείς!
Τι είναι τούτο το αλλόκοτο το θάμα!
Πώς έγινε να σταυρωθούν μαζί,
αγάπη και κακία έτσι αντάμα;

Ψυχικά κύματα

… Ακόμη και μεταξύ αυτών που δεν προσεύχονται υπάρχει μία ψυχολογική ευαισθησία και αισθάνονται τα ψυχικά κύματα, την ψυχική ενέργεια που εκπέμπουν οι άλλοι. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται τίποτε, δεν ακούει λόγια, δεν βλέπει χειρονομίες. Ό,τι γίνεται, γίνεται μυστικά, η ζωή όμως καταστρέφεται. 

Θα σας δώσω τώρα ένα παράδειγμα που δεν είναι τόσο ευχάριστο.

Μεσοπεντηκοστή – Σταυροπροσκύνηση

Στην υμνολογία αυτής της Κυριακής (της τρίτης των Νηστειών) ο Σταυρός παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς. Είναι εύκολο να διακρίνουμε το νόημα αυτού. Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση.

Καλή Σαρακοστή!

Είναι σημαντικό το ότι γυρίζουμε τώρα στην ιδέα και στο βίωμα ότι η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που έχει σκοπό να μας μεταφέρει από μια πνευματική κατάσταση σε μια άλλη. Όπως ήδη έχουμε πει, η μεγάλη πλειονότητα των Χριστιανών σήμερα αγνοεί αυτόν τον σκοπό της Μεγάλης Σαρακοστής και τη βλέπουν μόνο σαν μια περίοδο στη διάρκεια της οποίας «πρέπει» να εκπληρώσουν

Το μέσο της οργής είναι η κραυγή. Ας πεδικλώσουμε, λοιπόν, το άλογο, για να ρίξουμε κάτω τον αναβάτη. Ας περικόψουμε τα φτερά της οργής, και το κακό δεν θα επεκταθεί. Διότι η οργή είναι φοβερό πάθος, φοβερό στο να εξουσιάζει τις ψυχές μας. Είναι ανόητο, να μπορούμε να εξημερώνουμε άγρια θηρία, και να μην εξημερώνουμε τον εαυτό μας όταν αγριεύει.                                                                                    Ο θυμός είναι φωτιά ορμητική, που κατακαίει τα                                                                                      πάντα. 

(Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Ο χρόνος και ο άνθρωπος

Παρόμοια με το ορμητικό ποτάμι, στο οποίο οι αδέξιοι δεν ξέρουν να στρίψουν τον δικό τους νερόμυλο αλλά κατεβαίνουν μαζί του στην άβυσσο. Έτσι είναι και ο χρόνος της ζωής μας εδώ στη γη. Τους έλλογους σώζει και σηκώνει επάνω στα φτερά, ενώ τους άφρονες παρασύρει και κατρακυλά ως την κατάρρευση. Τους πρώτους διακονεί, στους δεύτερους κυριαρχεί. Ο καιρός για τους πρώτους είναι σέλα, για τους δεύτερους αναβάτης.

(Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Προσευχή στο Άγιο Πνεύμα

Ανελήφθης εν δόξη Χριστέ ο Θεός

...Ο Παράδεισος θα ήταν κλειστός και τα Χερουβίμ θα φύλαγαν μέχρι σήμερα την πόρτα της ζωής, εάν δεν ερχόταν ο ίδιος ο Χριστός να πάρει σάρκα, να γίνει άνθρωπος, να σταυρωθεί, να αναστηθεί, να δώσει μάχη, μάχη με το σατανά για τη λευτεριά μας. Και σήμερα γιορτάζουμε την επιστροφή του ανθρώπου στον Παράδεισο. Στο πρόσωπο του Χριστού, που αναλαμβάνεται σήμερα, βλέπω εμένα και εσένα τον αμαρτωλό άνθρωπο.

Κυριακή των Βαΐων – «Ιδού ο Βασιλεύς σου έρχεταί σοι»

Ήδη από την πρώτη ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδος, οφείλουμε να υποδεχθούμε τον Ιησού, εκπληρώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το νόημα της Κυριακής των Βαΐων, και παράλληλα να αναγνωρίσουμε το θέλημά Του επάνω μας ως βασιλικό.

Οι ύμνοι του Όρθρου μας προσκαλούν να προϋπαντήσουμε και εμείς τον Βασιλέα που καταφθάνει: «Εξέλθετε έθνη, εξέλθετε και λαοί και θεάσασθε σήμερον τον Βασιλέα των ουρανών, ως επί θρόνου υψηλού, επί πώλου ευτελούς, την Ιερουσαλήμ προσεπιβαίνοντα…». Προς το τέλος του Όρθρου, ο επίσκοπος ή ο ιερέας ευλογούν με ειδική ευχή τα κλαδιά της δάφνης, τα οποία στη συνέχεια θα μοιραστούν στους πιστούς.

Ο Ευαγγελισμός της Παρθένου

Η Παναγία μας ύστερα από την δωδεκαετή παραμονή της στα Άγια των Αγίων μετέβη στη Ναζαρέτ, στο σπίτι του αγίου Ιωσήφ του Μνήστορος, στον οποίο την εμπιστεύθηκαν. Εκεί την επισκέφθηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και ευαγγελίσθηκε στην γέννηση του Ιησού Χριστού, λέγοντας σ’ Αυτήν: Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου… Εύρες χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη Υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν.

Η εορτή του Ευαγγελισμού είναι η απαρχή όλων των θείων αγαθών. Είναι δίκαιο επομένως όλοι να χαίρουν και να ευφραίνονται και πριν απ’ όλους η ίδια η Θεοτόκος. Χαίρει δε η Κυρία Θεοτόκος διότι χάρη σ’ Αυτήν τα θεία αγαθά έφθασαν στους ανθρώπους.

Ποίημα Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου (Φιλ.19 ΣΤ)

Αμήχανον το κάλλος Σου, ασύγκριτον το είδος,
η ωραιότης άφατος, υπέρ λόγον η δόξα,
το ήθος, Δέσποτα Χριστέ, το αγαθόν και πράον
των γηγενών υπέρκειται τας εννοίας απάντων,
και διά τούτο ο προς Σε πόθος και η αγάπη
πάσαν αγάπην των βροτών υπερνικά και πόθον.
Καθόσον γαρ υπέρκεισαι των ορωμένων, Σώτερ,
Κατά τοσούτον ο προς Σε πόθος υπάρχει μείζων

Ερμηνεία των Καταβασιών της Δεσποτικής Εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου

Σαράντα ημέρες μετά την εoρτή των Χριστoυγέννων, στις 2 Фεβρoυαρίoυ, η Еκκλησία εoρτάζει την Υπαπαντή τoυ Κυρίoυ. Η Υπαπαντή είναι μια μεγάλη Θεoμητoρική αλλά και Δεσπoτική εoρτή. Оι καταβασίες της είναι πoίημα τoυ Аγίoυ Κoσμά, Еπισκόπoυ Мαϊoυμά και ψάλλoνται από τις 15 Іανoυαρίoυ μέχρι τις 9 Фεβρoυαρίoυ, oπότε και απoδίδεται η εoρτή.

Φιλοξενία

Όσο χρόνο είσαι πάνω στη γη, να θεωρείς τον εαυτό σου φιλοξενούμενο στο σπίτι του Χριστού! Αν κάθεσαι στο τραπέζι, είναι Εκείνος που σε τιμά. Αν αναπνέεις τον αέρα, είναι ο δικός Του αέρας που αναπνέεις. Αν κολυμπάς, στα δικά Του νερά κολυμπάς. Αν ταξιδεύεις, στη δική Του γη ταξιδεύεις. Αν συλλέγεις αγαθά, είναι τα δικά Του αγαθά που συλλέγεις. Αν τα σπαταλάς, είναι τα δικά Του αγαθά αυτά που σπαταλάς. Αν είσαι δυνατός, είναι επειδή Εκείνος σου επιτρέπει να είσαι δυνατός. Αν είσαι σε συντροφιά ανθρώπων, εσύ και εκείνοι είσαστε δικοί Του φιλοξενούμενοι. 

Εγκώμιο Αγ. Ιωάννου Δαμασκηνού στην Κοίμηση της Μητέρας του Θεού, Α΄

Πώς να σε ονομάσουμε, Κυρά μας; Με τι λόγια να σου μιλήσουμε; Με ποια εγκώμια να στεφανώσουμε το ιερό και δοξασμένο σου κεφάλι, Εσένα που δίνεις τα αγαθά, την πλουτοδότρα, το στολίδι του γένους των ανθρώπων, το καμάρι της κτίσης, που χάρη σε Σένα έγινε αληθινά μακάρια; Και τούτο γιατί Εκείνον, που πρώτα δεν χωρούσε, τον εχώρεσε στο δικό σου σώμα. Εκείνον, που δε δυνόταν να δη, Τον βλέπει «εν κατόπτρω» χάρη σε Σένα, «με ξέσκεπη όψη».

Άνοιξέ μας, Λόγε του Θεού, το βραδύγλωσσο στόμα. Δώσε μας, καθώς ανοίγουν τα χείλη, λόγια γεμάτα χάρη. Φύσηξε μέσα μας τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που κάνει ρήτορες τους ψαράδες και δίνει στους αγράμματους τη δύναμη να κηρύχνουν τη σοφία που ξεπερνάει τον ανθρώπινο νου, για να μπορέσουμε κι εμείς με τη λειψή φωνή, αμυδρά καν να μιλήσουμε για τα μεγαλεία της πολυαγαπημένης σου Μητέρας. 

Μια ιστορία για τη γαλήνη της ψυχής

"Ποιος καλός άνεμος σε φέρνει εδώ; "ρώτησε ο σοφός ερημίτης τον οδοιπόρο που ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει.

"Εγώ θέλω γαλήνη" απάντησε μελαγχολικά εκείνος. 

Ο ερημίτης πήρε ένα ξύλο κι έγραψε στο χώμα :

Εγώ θέλω γαλήνη…

Οι Μυροφόρες

Την αυγή της Κυριακής «Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσι τον Ιησούν». Οι ημέρες μας θα ήταν ευλογημένες, αν καθημερινά, «λίαν πρωί» και ιδιαίτερα «τη μια των Σαββάτων», δηλαδή την Κυριακή, η σκέψη μας στρεφόταν προς τον Θριαμβευτή του θανάτου. Ο ήλιος είχε μόλις ανατείλει, όταν οι γυναίκες έφθασαν στον Τάφο. Αλλά ο αληθινός ήλιος που πρέπει να φωτίζει την κάθε ημέρα μας, ήδη από την αρχή της, είναι ο Ιησούς. Τότε ολόκληρη η ημέρα που αρχίζει μαζί Του γίνεται πολύ διαφορετική.

Σπάζοντας τα δεσμά του θανάτου

Όταν ο Χριστός ανέστη εκ του τάφου και εμφανίστηκε στους μαθητές Του και στις Μυροφόρες , τους χαιρέτησε με τη λέξη «Χαίρετε»! Και αργότερα, όταν εμφανίστηκε στους αποστόλους, οι πρώτες Του λέξεις ήταν «Ειρήνη υμίν» ! Ειρήνη, διότι η ταραχή τους ήταν πολύ μεγάλη – ο Κύριός τους είχε πεθάνει. Κάθε ελπίδα να νικήσει ο Θεός την κακότητα, να υπερισχύσει το αγαθό του κακού ,είχε χαθεί. Έμοιαζε να έχει θανατωθεί η ίδια η ζωή , το φως να έχει σβήσει.

Για την απώλεια της χάριτος του Θεού υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς, η λάθος αγάπη του εαυτού μας

Ενώ όλα πάνε καλά στην ζωή μας, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και με τον Θεό, έρχεται μία μέρα όπου χάνουμε αυτή την χάρη, ξαφνικά ή σταδιακά.

Τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας συμβαίνει. Όλα πήγαιναν τόσο καλά, και τώρα είναι όλα τόσο οδυνηρά. Η επιθυμία να προσευχηθείς μειώνεται, η προσευχή γίνεται στεγνή και κοπιώδης, η πνευματική προσοχή χαλαρώνει.