«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν…»

Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου -και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε: Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι, η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου (…)

Αιώνες περίμενε ο άνθρωπος μόνος αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα. Ο Χριστός μας πέρασε από τον θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἄδου τήν καθαίρεσιν». Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την «απαρχή» της «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου» ζωής κοντά Του.

Τώρα όλα είναι χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε και εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του… Τι ευτυχία η Ανάσταση! «Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν Αἴτιον». Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι· να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε και εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου και τη δική μας.

Σου εύχομαι να «σκιρτάς» από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, «ὁ μόνος εὐλογητός τῶν Πατέρων»…  Ψάλε τώρα και το “Χριστός ἀνέστη”!…

Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου,

μία Τρίτη της Διακαινησίμου στο κελλάκι του