(Ποίημα από την Κωνσταντίνα Χατζηδήμου, μαθήτρια Γ΄ Λυκείου)
Σήμερα σήκωσα σημαία ελληνική,
για να τιμήσω την μέρα τη γιορτινή.
Ο άλλος που με είδε, μου έκανε σκηνή,
με φώναξε φασίστα χωρίς καμιά ντροπή.
Δεν ντρέπομαι για την χώρα μου,
του είπα δυνατά.
Αντίθετα νιώθω περήφανη
σε τέτοια χώματα ιερά.
Χάθηκε η Ελλάδα μας,
χάθηκε και ο Ελληνισμός,
χάθηκε και ο Έλληνας
που έμενε φρουρός.
Πού πήγε η πίστη σου, ω ρε Έλληνα
με την αθάνατή σου γλώσσα,
ξέχασες την ιστορία σου
και ακόμα άλλα τόσα;
Για να'σαι εσύ ελεύθερος
σκοτώθηκαν πολλοί,
αίμα χύσανε οι Έλληνες
σε τούτη εδώ την γη.
Τα μάτια είδανε πολλά,
οι μάνες θρηνούσαν τα παιδιά,
εκείνα που θυσιάστηκαν,
για να'σαι εσύ καλά.
Ο ήλιος σου φωνάζει "καλημέρα"
μα εσύ φεύγεις ακόμα πιο πέρα.
Φοβάσαι, λυπάσαι,
μένεις στο σκοτάδι, που δεν έπρεπε να'σαι.
Ξύπνα μωρέ Έλληνα.
Ξύπνα απο την άγνοια σου.
Σου παίρνουνε το όνομα
και όλα τα νησιά σου
Μην αδρανείς,ω ρε Έλληνα
κίνδυνοι σε περιβάλλουν.
Μην μένεις έτσι αμέτοχος
όταν οι άλλοι σε προσβάλλουν.
-----------------------------------------------------------------------------
Γραμμένο από μια μαθήτρια που έδωσε το παρόν στο συλλαλητήριο:
'Οταν ρωτηθώ τι έκανα για το έθνος μου θα πω:
'Ημουν κι εγώ ανάμεσα σε εκείνους
που φώναξαν να μην πουληθεί το όνομα της Μακεδονίας
'Ημουν κι εγώ ανάμεσα σε εκείνους
που προσεύχονταν κάθε μέρα, κάθε βράδυ για τη Μακεδονία
'Ημουν κι εγώ ανάμεσα σε εκείνους
που αποκαλούσαν "φασίστες"
'Ημουν κι εγώ ανάμεσα σε εκείνους
που μελέτησαν την Ιστορία που γράφτηκε με αίμα
και όχι την Ιστορία που ξεγράφτηκε με ψέμα
'Ημουν κι εγω ανάμεσα σε εκείνους
που πνίγηκαν εξαιτίας τους
'Ημουν κι εγώ ανάμεσα σε εκείνους
που κοκκίνισαν και δάκρυσαν τα μάτια τους,
αδυνατώντας να τα ανοίξουν
ΟΜΩΣ να γνωρίζουν :
Πως δεν πνίγηκα από τα χημικά που μου πέταξαν,
αλλά από το δίκιο
Πως δεν έκλαψα από τα δακρυγόνα,
αλλά από την αγάπη μου για την πατρίδα μου
'Ημουν κι εγώ, και ηλικιωμένοι και νέοι και παιδιά
και ξενιτεμένοι και ανάπηροι, όλοι εμείς οι "εθνικιστές"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου