Κυριακή των Βαΐων – «Ιδού ο Βασιλεύς σου έρχεταί σοι»

Ήδη από την πρώτη ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδος, οφείλουμε να υποδεχθούμε τον Ιησού, εκπληρώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το νόημα της Κυριακής των Βαΐων, και παράλληλα να αναγνωρίσουμε το θέλημά Του επάνω μας ως βασιλικό.

Οι ύμνοι του Όρθρου μας προσκαλούν να προϋπαντήσουμε και εμείς τον Βασιλέα που καταφθάνει: «Εξέλθετε έθνη, εξέλθετε και λαοί και θεάσασθε σήμερον τον Βασιλέα των ουρανών, ως επί θρόνου υψηλού, επί πώλου ευτελούς, την Ιερουσαλήμ προσεπιβαίνοντα…». Προς το τέλος του Όρθρου, ο επίσκοπος ή ο ιερέας ευλογούν με ειδική ευχή τα κλαδιά της δάφνης, τα οποία στη συνέχεια θα μοιραστούν στους πιστούς.

Κατά τη Θεία Λειτουργία η επιστολή του αποστόλου Παύλου στους Φιλιππησίους μας (δ΄4-9) μας αναγγέλει ότι «Ο Κύριος εγγύς», ενώ το Ευαγγέλιο (Ιω. ιβ΄1-18) διηγείται πώς η Μαρία άλειψε στη Βηθανία τα πόδια του Ιησού με μύρο. Η ευχή της Απολύσεως αρχίζει ως εξής: «Ο διά την ημών σωτηρίαν επί πώλον όνου καθεσθήναι καταδεξάμενος…».

Ας προσπαθήσουμε τώρα να συλλέξουμε κάποια από τα διδάγματα αυτής της Κυριακής:

«Ιδού ο Βασιλεύς σου έρχεταί σοι…». Ο Ιησούς έρχεται σε σένα σήμερα ως βασιλεύς. Είναι κάτι ανώτερο από τον Διδάσκαλο που διδάσκει τους μαθητές Του. Μας ζητά να δεχτούμε το δικό Του θέλημα και να παραιτηθούμε από τα δικά μας «θέλω». Έρχεται προς εμάς για να κυριεύσει με κάθε επισημότητα την ψυχή μας, για να ενθρονιστεί στην καρδιά μας.

«Έρχεταί σοι…». Ο Ιησούς δεν έρχεται μόνον προς την ανθρωπότητα γενικώς. Έρχεται προς τον καθένα μας ξεχωριστά. Ο Ιησούς θέλει να γίνει ο βασιλεύς μου και είναι ο βασιλεύς του καθενός μας με μια μοναδική έννοια, απολύτως προσωπική και εξαιρετική. Ζητά μια συγκατάθεση και μια υπακοή εσωτερική και βαθιά.

Ο βασιλιάς αυτός είναι «πραΰς». Έρχεται πάνω σ’ ένα άσημο ζώο, σύμβολο ταπείνωσης και γλυκύτητας. Κάποια μέρα θα έρθει και πάλι με όλη Του τη δόξα για να κρίνει τον κόσμο. Αλλά σήμερα παραμερίζει κάθε στοιχείο μεγαλοπρέπειας και ισχύος. Δεν ζητά κανένα ορατό βασίλειο. Θέλει να βασιλεύσει στις καρδιές μας: «Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν».

Ωστόσο, το πλήθος είχε ενστικτωδώς δίκιο, όταν επευφημούσε τον Ιησού ως ορατό βασιλιά του Ισραήλ. Ο Ιησούς είναι ο βασιλιάς όχι μόνο του καθενός ατομικά, αλλά και των ανθρώπινων κοινωνιών. Η βασιλεία Του έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Εκτείνεται από τον πολιτικό και οικονομικό τομέα ως τον ηθικό και τον πνευματικό. Όλα επιδέχονται τη δυναμική Του παρουσία.

Το πλήθος που επευφημούσε τον Ιησού κρατούσε δάφνες και κλαδιά, πιθανόν από ελιά – το δέντρο που συναντούμε περισσότερο γύρω από την Ιερουσαλήμ. Τα δαφνόφυλλα και τα ελαιόκλαδα έχουν καθένα τη δική του συμβολική σημασία. Η δάφνη συμβολίζει τη νίκη, η ελιά την ειρήνη. Ας προϋπαντήσουμε τον Κύριο προσκυνώντας ταυτόχρονα τη δύναμη και την αγάπη Του, προσφέροντάς Του ταυτόχρονα τις νίκες μας επί της αμαρτίας και του εαυτού μας (που είναι δικές Του νίκες) και την εσωτερική μας ειρήνη (που είναι η δική Του ειρήνη).

«Τους δε χιτώνας υπεστρώννυον αυτώ…». Ας ρίξουμε στα πόδια του Ιησού τα ρούχα μας, τα υπάρχοντά μας, την ασφάλειά μας, τα εξωτερικά μας αγαθά, καθετί επιτηδευμένο και πλαστό και κυρίως τις ιδέες μας, τις επιθυμίες μας, τα συναισθήματά μας. Ας του προσφέρουμε ταπεινά ό,τι μας είναι πολύτιμο.

Το πλήθος έκραζε: «Ωσαννά! Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!». Αν μπορώ να προφέρω αυτή τη φράση με κάθε ειλικρίνεια και υποταγή, αν τα λόγια αυτά εκφράζουν ένα σκίρτημα και μία κίνηση ολόκληρου του είναι μου προς Αυτόν που από δω και πέρα θα αποδέχομαι ως βασιλέα, τότε, τούτο ακριβώς το δευτερόλεπτο, έχω αποστραφεί τις αμαρτίες μου και έχω δεχθεί μέσα μου τον Ιησού Χριστό. Ας είναι λοιπόν καλοδεχούμενος και ευλογημένος. 

(από το βιβλίο "Πασχαλινή Κατάνυξη" του Lev Gillet)